​Cheap Science

Κύριε οικονομολόγε, εξήγησέ μου
τώρα που η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα γίνεται απευθείας από τον ESM, μπορούμε να πουλάμε αβέρτα ομόλογα στην Εθνική, μέχρι να ξελασπώσουμε και να λύσουμε το πρόβλημά μας; Εξάλλου, ότι και να πάθει η Εθνική, θα πάει στον ESM να βρει την άκρη.
Κι αν μπορούμε να κάνουμε το προηγούμενο, ποιος τα χέζει τα ευρωομόλογα;
Και πες μου λίγο, πόσο κακό προκάλεσαν στην ελληνική οικονομία εκείνοι οι τύποι που έκοβαν δίευρα στην Επανομή;

Αλλά για να μη σου λέω εξυπνάδες, λύσε μου σε παρακαλώ μερικές πραγματικές απορίες:
Εξήγησέ μου, αυτό το σύμφωνα οικονομικής σταθερότητας γιατί βάζει φρένο μόνο στα δημοσιονομικά ελλείμματα;
Δεν υπάρχουν άλλοι οικονομικοί δείκτες που χρειάζονται φρένο στην Ευρώπη;
Δεν θα ήταν πιο υγείες να μπει όριο στη φτώχια;
Δεν θα έπρεπε να λαμβάνονται μέτρα όταν σε ένα κράτος η ανεργία ξεφεύγει όχι πάνω από το 3% αλλά πάνω από το 23%;
Δεν θα έπρεπε να λαμβάνονται μέτρα όταν ο πληθυσμός μιας χώρας που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας δεν ξεπερνά απλά το 3% αλλά το 63%;

Εξήγησέ μου, γιατί τόσα χρόνια η Ευρώπη εφαρμόζει «πολιτικές συνοχής» τις οποίες κατεδαφίζει σε μία διετία;
Γιατί τόσα χρόνια η Γερμανία χρηματοδοτούσε αδιαμαρτύρητα τα ΚΠΣ και τώρα που η ίδια χώρα δανείζεται χωρίς κόστος, τα πακέτα διάσωσης της Ελλάδας «βαραίνουν τον γερμανό φορολογούμενο»;

Εξήγησέ μου κύριε οικονομολόγε, γιατί η mercedes δεν πάει να φτιάξει εργοστάσια στον Νίγηρα της κυρίας Λαγκάρντ, όπου είναι φτηνά τα μεροκάματα, και προτιμά να πληρώνει τους υπέρογκους μισθούς των γερμανών εργαζόμενων;
Γιατί στη Βουλγαρία, που είναι και μέλος της ΕΕ, ανακάλυψαν επιχειρηματικές ευκαιρίες μόνο κάτι έλληνες βιοτέχνες βρακιών και τα τσακάλια της VW δεν πήραν χαμπάρι ότι μπορούν να φτιάχνουν αυτοκίνητα με μισθούς 200 ευρώ;

Εξήγησέ μου κύριε οικονομολόγε, γιατί σε διάστημα 60 ετών οι αναπτυσσόμενες χώρες εξόφλησαν 368 δις δολάρια περισσότερα από όσα δανείστηκαν;
Και γιατί σε διάστημα 30 ετών το χρέος των αναπτυσσόμενων χωρών αντί να εξοφληθεί (και με το παραπάνω) υπερπολλαπλασιάστηκε και κατέληξε να είναι 35 φορές μεγαλύτερο από όσο ήταν;

Τι είπες κύριε οικονομολόγε;
That ‘s life, είπες;
Ε, άντε… χόρεψε

Δεξιά πολυκατοικία

Τον γέρο του πρώτου ορόφου δεν του μιλάει κανείς. Είναι ΚΚΕς. Όμως δεν τον χωνεύουν ούτε τα έντερά του. Με όλους έχει μαλώσει. Δύστροπος άνθρωπος. Καμία σχέση με το άλλο γεροντάκι της πολυκατοικίας, που παρά τα πέντε-έξι εγκεφαλικά παραμένει συμπαθητικός όσο ένα τετράχρονο παιδί (αν μπορούσε να τρέξει θα έπαιζε κυνηγητό με τα πιτσιρίκια της γειτονιάς).
Την τελευταία φορά που ο ΚΚΕς έφερε τους μπάτσους στην οικοδομή ήταν για να σταματήσει τις εργασίες που έκανε σε κοινόχρηστο χώρο ο νεόπλουτος του ρετιρέ. Τελικά από την ιστορία αυτή την είχε πληρώσει με απέλαση ο μετανάστης εργάτης που έκανε τις εργασίες.
«Τι φταίει, ρε συ, ο άνθρωπος να τον τρέχουν στα κρατητήρια και να τον διώχνουν από την Ελλάδα επειδή εμείς μαλώνουμε μεταξύ μας;», είχα ρωτήσει τότε έναν άλλο –φιλήσυχο και κοινωνικό– ένοικο της πολυκατοικίας. «Τουλάχιστο βγήκε και κάτι καλό από την υπόθεση», μου είχε απαντήσει εννοώντας την απέλαση.
Για τον νεόπλουτο είναι περιττό να σου γράψω.
Προτιμώ να σου πω για την καθαρίστρια. Μένει στη διπλανή πολυκατοικία και έχει δύο παιδιά. Ανέλαβε να σφουγγαρίζει την είσοδο και τα σκαλιά της πολυκατοικίας πριν από κανέναν χρόνο. Τότε, με την κρίση φρέσκια-φρέσκια, άρχισαν να φαίνονται ακριβά τα κοινόχρηστα στους ενοίκους. Έτσι με πρωτοβουλία του διαχειριστή «διακόψαμε τη συνεργασία με το συνεργείο καθαρισμού» (δηλαδή με τον τύπο που έρχονταν δύο φορές την εβδομάδα και καθάριζε). Αντί για το «συνεργείο» στο εξής θα δίναμε το αστρονομικό ποσό των 40 ευρώ το μήνα (όλοι μαζί) για να μας σφουγγαρίζει δύο φορές την εβδομάδα η γειτόνισσα της διπλανής πολυκατοικίας.
Το εξευτελιστικό ποσό για την ανασφάλιστη εργασία της καθαρίστριας μου είχε δημιουργήσει τύψεις. Περνούσα από δίπλα της και ντρεπόμουν. Μου προκαλούσε αμηχανία όταν προσπαθούσα να είμαι ευγενικός μαζί της κι εκείνη επέμενε να μου μιλά στον πληθυντικό ενώ ήταν εμφανώς μεγαλύτερή μου.
Τη Δευτέρα 7 του Μάη την πέτυχα ξανά να σφουγγαρίζει τις σκάλες. «Ψηφήσατε;» ρώτησε. «Φυσικά» της απάντησα. «Έπιασε τόπο η ψήφος;» ξαναρώτησε. «Με το παραπάνω», της είπα. «Η δικιά μου δεν έπιασε. Ψήφισα Ντόρα, επειδή είναι κι αυτή μανούλα, αλλά δεν βγήκε», μου είπε.

Για να μη σε πρήζω. Δεν κρύβετε τίποτα αλληγορικό στο κείμενο. Κανένα από τα πρόσωπα και τα γεγονότα που περιγράφονται δεν είναι φανταστικό. Αυτή είναι η πολυκατοικία μου. Σε μία από τις πιο λαϊκές γειτονιές της πόλης, που την περιέγραψε μια χαρά πριν λίγες μέρες ο ΠανωςΚ εδώ.

Με ενοχλεί η δυστροπία του γερο-ΚΚΕ, η μπουρτζοβλαχιά του νεόπλουτου, η ξενοφοβία του φιλήσυχου γείτονα και η ξετσιπωσιά του διαχειριστή.
Αλλά περισσότερο από όλα αυτά με ενοχλεί η ψήφος της καθαρίστριας.
Αυτή την ψήφο της καθαρίστριας δεν την αντέχω ακόμη κι αν την Κυριακή ο ΣΥΡΙΖΑ πιάσει 50%.
Αυτή η ψήφος πρέπει να αλλάξει.

Last Living Rose

Να γράψω καμιά αλήθεια, μου ζήτησε προχθές ο κούκι. Κι αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να κρύβεσαι για να γράψεις αλήθειες; Ή μήπως επειδή κρύβεσαι, γράφεις αλήθειες; Μήπως ντρέπεσαι ή φοβάσαι να γράψεις αλήθειες χωρίς να κρύβεσαι; Και ποιες αλήθειες γράφεις; Τι αλήθειες δηλαδή γράφουν οι ανώνυμοι; Και για ποιον τις γράφουν;
Τελικά η απάντηση είναι μία: Δεν έχει σημασία

Η ξαδέλφη μου έγινε μάνα πριν από λίγους μήνες. Ακόμη δεν έχει πιάσει τα 30 και μεγαλώνει παιδί. Ευτυχώς έχει πρόσβαση σε αρκετό χρήμα ώστε η ίδια και το παιδάκι της να τη βγάλουν ζάχαρη. Γενικά την είχα για καλό και ήσυχο παιδί την ξαδέλφη. Μέχρι που ξαφνικά, πριν από λίγα εικοσιτετράωρα, «χτύπησε» σε μια διαδικτυακή συζήτηση για να μας πει ότι έχει δίκαιο ο Καρατζαφέρης που θέλει τους αστυνομικούς ελεύθερους να πυροβολούν προληπτικά, πριν δεχθούν επίθεση. Κι επιπλέον όταν κάποιοι διαδικτυακοί συνομιλητές της, προσπάθησαν να της εξηγήσουν –γενικά, ευγενικά, χωρίς πολλές φανφάρες και θεωρίες- πόσους κινδύνους κρύβει κάθε παρότρυνση της χρήσης των όπλων, εκείνη άρχισε να επιχειρηματολογεί για το πόσο φοβάται κλπ κλπ.
Έτσι που λες η ξαδέλφη. Μεγαλώνει παιδί και θέλει ασφάλεια από τα οπλισμένα μέντιουμ του Καρατζαφέρη, που προβλέπουν τον κίνδυνο και τον εκτελούν, πριν καν εκδηλωθεί. Έτσι νομίζει η ξαδέλφη ότι θα μεγαλώσει το παιδί της με ασφάλεια. Όχι όπως μεγάλωσε ο μαλάκας ο πατέρας της, σαν ορφανό, επειδή ο δικός του πατέρας (ο παππούς της ξαδέλφης) από το ’41 μέχρι το ’73 πολεμούσε και κυρίως έλειωνε στα ξερονήσια του Αιγαίου.

Περνούσα το μεσημέρι κάτω από την αερογέφυρα της Σταυρούπολης (under the bridge). Ένας τύπος, ρακένδυτος, την είχε στήσει μπροστά σε ένα ηλεκτρομάγαζο και ζητιάνευε. Την ώρα που περνούσα δεν είχε κόσμο και φαίνεται ότι ο τύπος έκανε διάλειμμα. Σκότωνε την ώρα του. Καθόταν πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι κι έκανε γύρους με την όπισθεν, σπρώχνοντας με τα πόδια! Μου ‘ρθε να σταματήσω και να του δώσω χρήματα, μιας και σε διαφορετική περίπτωση, αν δηλαδή καθόταν ακίνητος και περίλυπος να με κοιτάζει, δεν θα του δείνα.

Χθες, γύρω στις 9 με 10 το βράδυ, χάζευα το ίντερνετ κι έπεσα πάνω σε ένα περίεργο σάιτ. Το politicalmap.gr. Έχουν φτιάξει ένα δίσκο, με μικρά και μεγάλα «οικόπεδα» που αντιστοιχούν στις διάφορες πολιτικές αποχρώσεις. Κι έχουν φτιάξει ένα ερωτηματολόγιο, με 20 ερωτήσεις πολλαπλών επιλογών. Τις απαντάς και με βάσει τις απαντήσεις σου δείχνουν, λέει, την πολιτική σου ιδεολογία, πόσο κεντρώος ή πόσο ακραίος είσαι και ποιο κόμμα είναι πιο κοντά στην ιδεολογία σου. Δεν θα σου πω τι μού ‘βγαλε. Θα σου δώσω μόνο ένα στοιχείο για τον πολιτικό χώρο όπου το συγκεκριμένο σάιτ τοποθετεί το ΠΑΣΟΚ. Στην οθόνη μου είναι τρία εκατοστά μακριά από το ΛΑΟΣ, δύο εκατοστά μακριά από τη ΝΔ και με το ζόρι ένα εκατοστό μακριά από την αναρχία. Είναι δηλαδή να αναρωτιέσαι πώς αυτό το κόμμα έκανε συγκυβέρνηση με ΝΔ – ΛΑΟΣ και δεν βγήκε στο δρόμο να τα σπάσει με τους κουκουλοφόρους.

Η Μάγια με είδε, λέει, να κάνω «χαδιοπιτσουνάκια και σορόπια» πάνω σε ένα tram. Μ’ έπιασε στα πράσα (σιγά τα πράσα και τα λάχανα, θα μου πεις). Και τι να απαντούσα; «Ναι» τις είπα, «αυτό έκανα». Ό,τι κατάλαβε και ό,τι κατάλαβα.

Πάρε κι ένα ωραίο τραγουδάκι, από το οποίο δανείστηκα τον τίτλο. Αξίζει να το ακούσεις, μην το προσπερνάς.

 

λυγμοί ανταρτών (vid)

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ξανά και ξανά. Μία, δύο, τρεις… χιλιάδες Βάρκιζες. Μάχες που κερδίζονται. Μάχες που χάνονται. Κάθε μέρα παραδίδεις ένα όπλο. Αλλά ο εμφύλιος είναι μπροστά.

.

.

PS: Βλέπεις προδότες στο βίντεο? Θέλω να ξέρω.

fuck off mr. bankrupt!

Those were the days

Έκανα ένα γρήγορο ντουζ, να φύγουν τα αλάτια, και βγήκα στην αυλή, όπου είχα αφήσει μία ανοιχτή μπύρα. Πήρα στα χέρια μου το μπουκάλι. Ήταν ακόμη αρκετά κρύο. Γέμισα το ποτήρι, το σήκωσα και ήπια το μισό. Στην άλλη άκρη του τραπεζιού τα δύο λεβεντογερόντια έπιναν τσίπουρο.
– Γιάννη, μη βάζεις. Δεν θα πιώ άλλο.
– Καλά δεν βάζω. Βάλε ένα μόνος σου.
– Όχι ήπια πολύ.
– Μόνο σου δεν σε είδα να βάζεις. Όλο εγώ τα γεμίζω. Βάλε ένα μόνος σου και μετά μην πίνεις άλλο.
– Καλά. Τελευταίο.
– Μην το φοβάσαι ρε το σπιτικό τσίπρο. Άμα σου λέει ο παραγωγός πιές μην το φοβάσαι.
– Α ρε Γιάννη. Είσαι ωραίος!
Τα ποτήρια άδειαζαν και η συζήτηση συνεχίζονταν γύρω από το ίδιο πάντα θέμα.
– «Το εγγόνι μου το ξέρεις;» ρωτά κάποια στιγμή ο ένας στον άλλον  δείχνοντας εμένα.
– «Όχι. Που να το ξέρω; Εδώ, μερικές φορές τον γιο σου βλέπω και δεν τον γνωρίζω» απάντησε ο άλλος. Και η αλκοποσία συνεχίστηκε χωρίς περαιτέρω συστάσεις και χειραψίες.
Συνέχισα να πίνω κι εγώ την μπύρα μου ακούγοντάς τους να λένε για κάτι λυσσασμένα σκυλιά που σκότωσαν μαζί, αλλά δεν τους έδινα πλέον σημασία.
Λίγο αργότερα κι αφού άδειασαν για άλλη μία φορά τα ποτήρια, ο ένας σηκώθηκε, χαιρέτισε κι έφυγε.
– «Βάλε μπύρα στο ποτήρι και κάτσε να σου πω μια ιστορία», μου είπε ο δεύτερος, που είχε μείνει μόνος, με άδειο το τσιπροπότηρο. Ξαναγέμισα κι εγώ το δικό μου ποτήρι και κάθισα να ακούσω.
Η ιστορία άρχισε όπως όλες οι άλλες (αυτές που ακούω μόνο εγώ από όλα τα εγγόνια του). Με τις ίδιες κινήσεις και βεβαίως τη χαρακτηριστική φράση, που αναφέρεται σε συγκεκριμένη περίοδο.
«Εκείνα τα χρόνια…» παύση, ίσιαγμα το μουστάκι με το χέρι και ρούφηγμα της μύτης, «…ήμουν για ένα φεγγάρι εδώ πιο πάνω. Είχαμε κάνει καταυλισμό δίπλα σε εκείνη την μεγάλη καστανιά», έδειξε με το χέρι του το βουνό κι εγώ, αν και δεν είχα καταλάβει πια καστανιά, κούνησα το κεφάλι. «Έβαλε ο… λοχαγός να τον πω, τέλος πάντων ο διοικητής μας, εμένα κι έναν ακόμη από τη Σπηλιά, να πάμε στο διπλανό χωριό να πάρουμε τα ζώα. Εκεί είχε μαζέψει ο στρατός όλους τους βοσκούς της περιοχής με τα πρόβατα, τα κατσίκια και τα γελάδια, για να μην τα πάρουμε εμείς. Ήταν εκεί και ο πατέρας μου, που είχε πρόβατα. Εγώ τότε έκανα φασαρία, ‘ρε, τον πατέρα μου θες να σκοτώσω, να πάει άλλος’ έλεγα αλλά τίποτα. ‘Μόνο εσύ, που ξέρεις την περιοχή, μπορείς να κάνει αυτή τη δουλειά’, έλεγε ο διοικητής». Στιγμιαία μου ‘κανε φοβερή εντύπωση ότι δεν τον πείραξε πως κάποιος μπορεί να σκότωνε τον πατέρα του, αρκεί να μην τον σκότωνε ο ίδιος. Επειδή τον ξέρω καλά όμως κατάλαβα ότι αυτή η φράση ήταν απλά η επιχειρηματολογία του σε μία σκληρή εντολή. «Τελικά πήγαμε εμείς οι δύο. Φτάσαμε το βράδυ σε μια βρύση έξω από το χωριό και χωριστήκαμε. Θα πηγαίναμε ο καθένας σε διαφορετικό σημείο, για να βλέπουμε καλά, και θα περιμέναμε το πρωί. Μόλις έφεξε άρχισαν να βγάζουν οι βοσκοί τα ζώα έξω. Ακολουθούσαμε κι εμείς κρυφά. Οι βοσκοί μας κατάλαβαν κι άρχισαν να κάνουν σήμα ο ένας στον άλλον ότι (δήθεν) έρχονταν ένας αετός. Με δική μου πρωτοβουλία, γιατί η εντολή ήταν να ορμήσουμε με τα όπλα και μετά τη μάχη να πάρουμε όσα ζώα μπορούσαμε… αλλά εγώ αποφάσισαν να μην ακούσω την εντολή. Έτρεξα κι άρχισα να διώχνω τα ζώα προς το χωριό μας. Ακολουθούσαν και οι τσοπάνηδες από πίσω. Έτσι, μαζί με τον άλλον φέραμε στον καταυλισμό όλα τα ζώα και τους τσοπάνηδες μαζί, χωρίς να σκοτώσουμε κανέναν. Ανάμεσα στους τσοπάνηδες ήταν κι αυτός που πίναμε τώρα τσίπουρο μαζί. Από τότε έμεινε κι εκείνος αντάρτης, μαζί μας. Γι’ αυτό ακόμη και σήμερα, λέει συνέχει ‘είσαι μεγάλος’ και τέτοια».
«Τον στρατολόγησες, δηλαδή;» ρωτάω κι εγώ, για να πάρω την απάντηση «ναι, τον στρατολόγησα, μαζί με τα ζώα, χαχα».

PS1. Ο μπαρμπα-Γιάννης έχει πατήσει για καλά τα 80. Στον εμφύλιο βρέθηκε αντάρτης μαζί με τα δύο αδέρφια του. Ήταν ο μικρότερος από τους τρεις. Ο μεγαλύτερος ήταν αξιωματικός του Δημοκρατικού Στρατού και ο «θεωρητικός» της οικογένειας. Με τον συγκεκριμένο ήθελα για πολλά χρόνια να κάνω συζήτηση για τον εμφύλιο. Κάναμε πολλές πολιτικές συζητήσεις αλλά ποτέ δε μιλήσαμε για τον εμφύλιο. Τα δύο πρώτα αδέρφια την κοπάνησαν μαζί την άνοιξη, με διαφορά λίγων ημερών. Μ’ αγαπούσαν πολύ και οι δύο. Ούτε στις κηδείες τους δεν πήγα να τους χαιρετήσω αλλά ξέρω ότι δεν τα μετρούσαν πολύ αυτά. Τώρα έμεινε ο μπαρμπα-Γιάννης μόνος του. Είναι παλικάρι και δεν θέλει να δείχνει στεναχωρημένος (τον βοηθάει και το τσίπουρο). Για φόβο ούτε κουβέντα. Κι αφού τους άλλους δύο δεν πρόλαβα να τους ακούσω αποφάσισα να γράψω μερικές από τις ιστορίες του μπαρμπα-Γιάννη. Είναι πολλές. Θα έχω να θυμάμαι και να γράφω για πολλά χρόνια.

PS2. Στη φωτογραφία, το βουνό που μου έδειξε ο μπαρμπα-Γιάννης για να δω την μεγάλη καστανιά. Έχω άδικο που απλά κούνησα το κεφάλι?

PS3. Πρώτη φορά σ’ αυτό το κείμενο τον αποκαλώ μπαρμπα-Γιάννη. Από ‘μένα ακούει στην προσφώνηση «παππού».

walking free

Κιθαριστικό και απολαυστικό indie. Κι όμως έρχεται από Αμερική.

Austerity days

Τρίτη, 28.6
Δύσκολο ξύπνημα νωρίς το πρωί και τρεχάματα. Στάση εργασία 11.00 με 15.00. Στη συνέχεια δουλειά μέχρι αργά το βράδυ. Η τηλεόραση όλη μέρα δείχνει τη μάχη στην πλατεία Συντάγματος. Τελείωσα από τη δουλειά μετά τα μεσάνυχτα. Στη 1.00 το πρωί με περίμενε ο Κώστας στο σπίτι του. Πήγα με το αυτοκίνητο. Βάλαμε δύο βαλίτσες στο πορτμπακάζ και φύγαμε για αεροδρόμιο. Πετούσε στις 5.00 για Ολλανδία, με εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Μετανάστης ο Κώστας. «Μην σκας ρε. Μέχρι τον Σεπτέμβρη θα βρεις δουλειά κι ένα βραδάκι θα βάλω την κόρη και τη γυναίκα σου στο αυτοκίνητο, θα τις φέρω κι αυτές στο αεροδρόμιο και θα σου τις στείλω», του είπα αποχαιρετώντας τον. «Μόλις βρω θα αρχίσω να ψάχνω και για σένα» μου ‘πε κι έφυγε.

Τετάρτη, 29.6
Δύσκολο ξύπνημα νωρίς το πρωί και τρεχάματα. Στάση εργασία 11.00 με 15.00. Διαδήλωση και ξανά δουλειά μέχρι αργά το βράδυ. Το μεσοπρόθεσμο πέρασε. Η τηλεόραση όλη μέρα δείχνει τη μάχη στην πλατεία Συντάγματος…

 

 

 

 

 

PS. Λίγοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται πραγματικά τι σημαίνει ελευθερία. Ακόμη λιγότεροι μπορούν να τη διδάξουν. Τα τελευταία χρόνια, ο καλύτερος από αυτούς ήταν ο Γιάννης Μανωλεδάκης. Πέθανε την Κυριακή. Καλό ταξίδι κύριε καθηγητά

indignado or rioter ?

«Δεν έχεις δίκαιο», μου είπε σήμερα ο Πανωκάτος, επειδή τα βάζω με τους αγανακτισμένους. «Εσύ, γιατί δεν έρχεσαι στο Λευκό Πύργο;» με ρώτησε κάποιος άλλος σύντροφος, ενώ λίγες μέρες νωρίτερα ένας ακόμη προσπαθούσε να με πείσει ότι στις συνελεύσεις της αγανάκτησης γεννιέται το καινούργιο, το μέλλον, κι ότι εγώ αδυνατώ να δω αυτή την πραγματικότητα. Έχω ισχυρές υποψίες ότι οι σύντροφοι αυτοί βρίσκονται σε σύγχυση. Όχι μεγαλύτερη από τη δική μου, αλλά διαφορετική.
Αυτό όμως που πιστεύω με βεβαιότητα είναι ότι σε μεγάλο βαθμό η «αγανάκτηση του 2011» εκδηλώνεται με ειρηνικό τρόπο ως αντίδραση στην βία της «εξέγερσης του 2008». Αν δεν υπήρχε η βία του 2008 δεν ξέρω πόσο ειρηνικές θα ήταν οι διαμαρτυρίες του 2011.

Δεν θα σου αναλύσω τους λόγους για τους οποίους πιστεύω ότι οι πιο πάνω σύντροφοι βρίσκονται σε σύγχυση. Θα προσπαθήσω όμως να σου περιγράψω στα γρήγορα τη δική μου: Εξακολουθώ να πιστεύω βαθιά ότι σε ένα κόσμο ακραία βίαιο η απάντηση του επαναστάτη δεν μπορεί να είναι ακόμη περισσότερη βία. Το πρόβλημά μου ξέρεις πιο είναι; Ότι από τον «ακομμάτιστο» αγανακτισμένο του 2011 προτιμώ τον πολιτικά εξεγερμένο του 2008.

.

.

.

.

Τέχνη αγνή ανεξάρτητη

Μελωδία. Πικρή σαν την αλήθεια των στοίχων που την ακολουθούν.
Φωνή. Πιο σκληρή και καθαρή από διαμάντι.
Εικόνες. Καθρέφτης της μιζέριας κούφιων ανθρώπων.

Σου θολώνουν τα μάτια αλλά βλέπεις καλύτερα. Σφίγγεις τη γροθιά σου. Ένας λυγμός πνίγει την κραυγή σου.

P.S.: Ανάμεσα στα πρόσωπα που εμφανίζονται σ’ αυτό το αριστούργημα των υπόγειων κινηματογραφικών παραγωγών είναι και ο Θωμάς. Δεν γνωριζόμαστε πολύ καλά αλλά εδώ και χρόνια τον εκτιμώ τόσο ώστε τον θεωρώ φίλο μου. Δεν ξέρω αν το βίντεο έγινε αφορμή για να αποκαλύψει το άγνωστο (σ’ εμένα) υποκριτικό ταλέντο του ή αν απλά κάθισε σε ένα καναπέ τρώγοντας μακαρόνια και όλα τα υπόλοιπα έγιναν μόνα τους. Εξάλλου δεν έχει σημασία.