Austerity days

Τρίτη, 28.6
Δύσκολο ξύπνημα νωρίς το πρωί και τρεχάματα. Στάση εργασία 11.00 με 15.00. Στη συνέχεια δουλειά μέχρι αργά το βράδυ. Η τηλεόραση όλη μέρα δείχνει τη μάχη στην πλατεία Συντάγματος. Τελείωσα από τη δουλειά μετά τα μεσάνυχτα. Στη 1.00 το πρωί με περίμενε ο Κώστας στο σπίτι του. Πήγα με το αυτοκίνητο. Βάλαμε δύο βαλίτσες στο πορτμπακάζ και φύγαμε για αεροδρόμιο. Πετούσε στις 5.00 για Ολλανδία, με εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Μετανάστης ο Κώστας. «Μην σκας ρε. Μέχρι τον Σεπτέμβρη θα βρεις δουλειά κι ένα βραδάκι θα βάλω την κόρη και τη γυναίκα σου στο αυτοκίνητο, θα τις φέρω κι αυτές στο αεροδρόμιο και θα σου τις στείλω», του είπα αποχαιρετώντας τον. «Μόλις βρω θα αρχίσω να ψάχνω και για σένα» μου ‘πε κι έφυγε.

Τετάρτη, 29.6
Δύσκολο ξύπνημα νωρίς το πρωί και τρεχάματα. Στάση εργασία 11.00 με 15.00. Διαδήλωση και ξανά δουλειά μέχρι αργά το βράδυ. Το μεσοπρόθεσμο πέρασε. Η τηλεόραση όλη μέρα δείχνει τη μάχη στην πλατεία Συντάγματος…

 

 

 

 

 

PS. Λίγοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται πραγματικά τι σημαίνει ελευθερία. Ακόμη λιγότεροι μπορούν να τη διδάξουν. Τα τελευταία χρόνια, ο καλύτερος από αυτούς ήταν ο Γιάννης Μανωλεδάκης. Πέθανε την Κυριακή. Καλό ταξίδι κύριε καθηγητά